Potulice: Tato, pobaw się ze mną. Oddziaływanie wobec skazanych poprzez podtrzymywanie kontaktu z rodziną

Rodzina odgrywa bardzo ważną rolę w procesie readaptacji społecznej skazanych. Jest istotnym elementem w procesie resocjalizacji. Na terenie potulickiego więzienia systematycznie realizowany jest program readaptacji społecznej z zakresu integracji rodzin pn. Ojcem zostać łatwo. Znacznie trudniej nim być.

W ostatnim czasie po prawie dwuletniej przerwie, spowodowanej pandemią koronawirusa w zakładach karnych i aresztach śledczych przywrócono osadzonym widzenia z najbliższymi w bezpośrednim kontakcie przy wykorzystaniu wszystkich dotychczasowych uprawnień. Powróciła m. in. możliwość korzystania z kącika zabaw dla dzieci w trakcie udzielania widzeń.

Miejsce do zabawy

Funkcjonariusze rozumieją, że pobyt dziecka w zakładzie karnym lub areszcie to dla małych istot szczególna sytuacja, związana z obawami i lękiem. Dlatego też staramy się minimalizować te emocje. Temu celowi służyło zorganizowanie przed laty ponad 150. kącików zabaw dla dzieci wyposażonych w certyfikowane meble, zabawki i książki, które powstały dzięki środkom z Norweskiego Mechanizmu Finansowego. W tym celu umiejscowiono także w poczekalniach miejsca do przewijania dzieci. Potulicki kącik do zabaw został w ostatnim czasie reaktywowany i doposażony w nowe zabawki i atrakcje dla najmłodszych. Czas będzie można spędzić na czytaniu bajek, kolorowankach czy zabawie pluszakami i klockami. Do czego zachęcamy zarówno osadzonych, jak i ich dzieci.

Funkcja zabawy w wychowaniu dziecka

Rolą taty jest dawanie dziecku poczucia bezpieczeństwa, siły, pewności siebie, odwagi i mądrości życiowej, która ułatwi w przyszłości pokonywanie licznych trudności życiowych. To tata poprzez aktywne zabawy, przekazywanie wiedzy czy zachętę do działania umożliwia dziecku dostęp do otaczającego go świata. Ponadto dla dzisiejszych ojców niezwykle ważna jest emocjonalna bliskość z dzieckiem, a bycie pełnoetatowym zaangażowanym tatą pozytywnie wpływa na samopoczucie mężczyzn i rozładowuje stres.

Ojciec w więzieniu

Kiedy tata trafia do zakładu karnego, dziecko zaczyna żyć zawieszeniu. Jeśli ojciec umiera, ma swój grób na cmentarzu. Jeśli pracuje za granicą, przyjeżdża na święta i można do niego w każdej chwili zadzwonić. Ojciec więzień staje się nieumiejscowiony, znika. Rzecz dla dziecka nie do pojęcia. Zaczyna się bać, że tak może zniknąć również mama czy dziadkowie. Przebywanie taty w jednostce penitencjarnej nie jest powodem do dumy. W tym czasie mama przejmuje szereg obowiązków spoczywających dotychczas na barkach mężczyzny. Jak powiedzieć dzieciom i czy w ogóle, że tata ma do odbycia wyrok? Nie znamy jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie. Należy jednak pamiętać, że każde dziecko jest inne i konieczne jest indywidualne podejście.

Oddziaływania resocjalizacyjne

Mężczyzna, który jest ojcem może być dla swojego dziecka filarem i jedną z najważniejszych osób w życiu. Może być ogromnym wsparciem także dla matki swojego dziecka – jej bazą i pomocą. Razem z nią i dzieckiem w miłości może tworzyć rodzinę. Potrzebna jest obecność, bycie tu i teraz, komunikacja, odpowiadanie na potrzeby i wiele innych. Do niedawna mężczyźni żyli w poczuciu, że ich rola polega głównie na zapewnieniu rodzinie środków do życia, jednak dzisiejsi ojcowie stopniowo coraz częściej chcą zajmować się swoimi dziećmi od pierwszych dni i być ojcami zaangażowanymi w wychowanie dzieci. Narodziny dziecka zmieniają punkt widzenia mężczyzny, ale nie zawsze wie on, jak zbudować z dziećmi silną więź i być dla nich troskliwym opiekunem. Co to znaczy: być dobrym ojcem? Jak przygotować się do roli ojca? Jak zbudować ojcowski autorytet? I czy jest to w ogóle możliwe zza więziennych murów? Na te i inne pytania skazani poszukują odpowiedzi w trakcie programu readaptacji społecznej z zakresu integracji rodzin pn. 'Ojcem zostać łatwo. Znacznie trudniej nim być’, który systematycznie realizowany jest na terenie potulickiego więzienia. Powyższe oddziaływania mają na celu podtrzymywanie kontaktów z bliskimi, wyposażanie więźniów w wiedzę oraz umiejętności wychowawcze, a także budują ich zasoby osobiste, które mogą przyczynić się do braku powrotności do przestępstwa po opuszczeniu murów więzienia.

Tekst: st. szer. Monika Stasińska

Zdjęcie: ppor. Justyna Sejdowska-Szrajber